kanaouenn
Étymologie
- Du moyen breton canauenn[1].
- Mentionné dans le grand dictionnaire français-breton de François Vallée (1931, page 110a) : kanaouenn, kanenn f. pl. ou.
Nom commun
| Mutation | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Non muté | kanaouenn | kanaouennoù |
| Adoucissante | ganaouenn | ganaouennoù |
| Spirante | cʼhanaouenn | cʼhanaouennoù |
kanaouenn \kã.ˈnɔ.wːɛn\ féminin
- Chanson, chant.
Ne oa bet d’ ar peurzorn na kanaouenn na koroll, [...].
— (Jakez Riou, Geotenn ar Wercʼhez, Éditions Al Liamm, 1957, page 17)- À la fin du battage il n’y avait eu ni chanson ni danse, [...].
Synonymes
- kanenn
Dérivés
- kanaouenn-santel
- kanaouennañ
- kanaouenner
- levr-kanaouennoù
Vocabulaire apparenté par le sens
Références
- ↑ Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499