Étymologie
- Du moyen breton cablus[1][2].
Adjectif
| Nature |
Forme |
| Positif |
kablus |
| Comparatif |
kablusocʼh |
| Superlatif |
kablusañ |
| Exclamatif |
kablusat |
kablus \ˈkɑː.blys\
- Coupable.
« [...]. Ho lezennou a zo diazezet war ar furnez, ha dirak ho lez-varn e cʼhounezo eul loen divlam war eul loen kablus. [...]. »
— (Jakez Riou, Troiou-kamm Alanig al Louarn 2, Gwalarn, 1936, page 36)
- « [...]. Vos lois sont fondées sur la sagesse, et devant votre tribunal une bête irréprochable triomphera d’une bête coupable. [...]. »
Hag en doare diouganet gant ar bugel ecʼh echuas, e gwirionez, planedenn ar cʼhloareg kablus.
— (Langleiz, Romant ar Roue Arzhur, Éditions Al Liamm, 1975, page 25)
- Et, en vérité, la destinée du clerc coupable se termina de la façon prédite par l’enfant.
« Kablus omp », a anzavas Stefan.
— (Jakez Konan, Ur marc’hadour a Vontroulez, Al Liamm, 1981, page 71)
- « Nous sommes coupables », avoua Stéphane.