justicia
: justícia
Français
Forme de verbe
| Voir la conjugaison du verbe justicier | ||
|---|---|---|
| Indicatif | ||
| Passé simple | ||
| il/elle/on justicia | ||
justicia \ʒys.ti.sja\
- Troisième personne du singulier du passé simple de justicier.
Étymologie
- Du latin justitia.
Nom commun
justicia féminin
Variantes
Références
- François Raynouard, Lexique roman ou Dictionnaire de la langue des troubadours, comparée avec les autres langues de l’Europe latine, 1838–1844 → consulter cet ouvrage
Espagnol
Étymologie
- Du latin justitia.
Nom commun
| Singulier | Pluriel |
|---|---|
| justicia [Prononciation ?] |
justicias [Prononciation ?] |
justicia féminin
Forme de verbe
| Voir la conjugaison du verbe justiciar | ||
|---|---|---|
| Indicatif | Présent | |
| (él/ella/ello/usted) justicia | ||
| Impératif | Présent | (tú) justicia |
justicia \xusˈti.θja\
Prononciation
- Madrid : \xusˈti.θja\
- Séville : \huhˈti.θja\
- Mexico, Bogota : \x(u)sˈti.sja\
- Santiago du Chili, Caracas : \huhˈti.sja\
- Montevideo, Buenos Aires : \xuhˈti.sja\
- Venezuela : écouter « justicia [huhˈti.sja] »