jeneral

Étymologie

Du moyen breton general[1][2], emprunté à l’ancien français general.

Nom commun

Singulier Pluriel
jeneral jeneraled

jeneral[3] [4] \ʒẽ.ˈneː.ral\ masculin (pour une femme, on dit : jeneralez)

  1. Général.
    • Ar vartoloded en-dro d’ar vasin, pa weljont kement-se, a lammas ivez e-barz, ha, dre ma teuent er-meaz, goude en em zouba mat, ez oant gwisket en aour, penn-kil-ha-troad, hag evel jeneraled.  (Gabriel Milin, Gwechall-goz e oa…, Kemper, 1924, page 50)
      Les matelots autour de la bassine, quand ils virent cela, sautèrent aussi dedans, et, à mesure qu’ils sortaient, après s’y être bien plongés, étaient habillés d’or, et comme des généraux.
    • Da ouel broadel ar C’hallaoued e oa bet pedet hor jeneral da gas da Baris ur strollad Rusianed, [...].  (Jarl Priel, Amañ hag ahont, Éditions Al Liamm, 1957, page 25)
      À l’occasion de la fête nationale française notre général fut invité à envoyer des troupes russes à Paris, [...].
    • Ar jeneral a dabouline gant e vizied war an daol.  (Roparz Hemon, Ar skeudennoù bev in War ribl an hent, Éditions Al Liamm, 1971, page 207)
      Le général tambourinait la table de ses doigts.

Dérivés

  • pennjeneral

Références

  1. Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499
  2. Albert Deshayes, Dictionnaire étymologique du breton, Le Chasse-Marée, Douarnenez, 2003, page 351a
  3. Roparz Hemon, Nouveau dictionnaire breton français, Al Liamm, 6e édition revue et augmentée, 1978, page 405b
  4. Martial Ménard, Dictionnaire français-breton, Éditions Palantines, 2012, ISBN 978-2-35678069-0, page 633a