jarne
Étymologie
- Du français « je renie » (voir « jarnicoton »).
Nom commun
| Singulier | Pluriel |
|---|---|
| jarne | jarneoù |
jarne \ˈʒar.ne\ masculin
- Juron.
An touer en devoa cʼhoant da loskel eur jarne bennag.
— (Goulven Morvan, Potr ar Cʼhrouer, in Feiz ha Breiz, no 85, 15 septembre 1866, page 262a)- Le jureur avait envie de lâcher quelques jurons.
Ne zaleas ket ar Gourvest da zont war e lercʼh hag, eeun d’ an ampoent ma kuitae ar bank, e varve ar gouloù hag e kouezhe, war e benn-adreñv, ur flacʼhad distaget ken rust ma laoske ar cʼhanfard ur jarne gouest da spontañ an diaoul e-unan.
— (Yeun ar Gow, Ti ar strafuilh, in Al Liamm, no 93, juillet-août 1961, page 261)- Gourvest ne tarda pas à le suivre et, au moment où il quittait le banc, la lumière s’éteignit et lui tombait, sur le postérieur, une claque si brutale que le garnement lâcha un juron capable d’effrayer le diable lui-même.
An holl avat a cʼhouzañvas an trubuilhoù gant kalonegezh, o kanañ meuleudi d’ an Aotrou, bep an amzer, gant un nebeut jarneoù dibabet e touez ar re wellañ.
— (Rojer Brison, Penaos e teuas ar Cʼhabiten Torrbenn da vezañ ur cʼhristen mat en dro, in Al Liamm, no 57, juillet-août 1956, page 22)- Tous, cependant, supportèrent les épreuves avec courage, chantant des louanges au Seigneur, de temps en temps, avec quelques jurons choisis parmi les meilleurs.
- (Au pluriel) Blasphèmes.
Synonymes
Dérivés
- jarneal
- jarneer
- jarneour
Vocabulaire apparenté par le sens
- jarnidiaoul
- jarnigodik