irubá
Étymologie
- Racine inventée arbitrairement[1].
Verbe
| Personne | Présent | Passé | Futur |
|---|---|---|---|
| 1re du sing. | irubá | irubayá | irubatá |
| 2e du sing. | irubal | irubayal | irubatal |
| 3e du sing. | irubar | irubayar | irubatar |
| 1re du plur. | irubat | irubayat | irubatat |
| 2e du plur. | irubac | irubayac | irubatac |
| 3e du plur. | irubad | irubayad | irubatad |
| 4e du plur. | irubav | irubayav | irubatav |
| voir Conjugaison en kotava | |||
irubá \iruˈba\ intransitif
- Habiter, vivre.
Mali nazbalara dun irubá koe Franca (…)
— (vidéo)- Depuis ma naissance, j’ai toujours habité en France (…)
Dérivés
Prononciation
- France : écouter « irubá [iruˈba] »
Références
- « irubá », dans Kotapedia
- ↑ Selon l’argumentaire développé par l’initiateur du kotava, cette langue ne tire pas des autres langues son vocabulaire.