ironia
: ironía
Étymologie
- Du latin ironia.
Nom commun
ironia féminin
Références
- François Raynouard, Lexique roman ou Dictionnaire de la langue des troubadours, comparée avec les autres langues de l’Europe latine, 1838–1844 → consulter cet ouvrage
Catalan
Étymologie
- Du latin ironia.
Nom commun
| Singulier | Pluriel |
|---|---|
| ironia \Prononciation ?\ |
ironies \Prononciation ?\ |
ironia féminin
Prononciation
- El Prat de Llobregat (Espagne) : écouter « ironia [Prononciation ?] »
Espéranto
Étymologie
Adjectif
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | ironia \i.ro.'ni.a\ |
ironiaj \i.ro.'ni.aj\ |
| Accusatif | ironian \i.ro.'ni.an\ |
ironiajn \i.ro.'ni.ajn\ |
ironia \i.ro.ˈni.a\
Prononciation
- France (Toulouse) : écouter « ironia [Prononciation ?] »
Étymologie
Adjectif
ironia \i.ˈrɔ.nja\
Italien
Étymologie
- Du latin ironia.
Nom commun
| Singulier | Pluriel |
|---|---|
| ironia \i.ro.ˈni.a\ |
ironie \i.ro.ˈni.e\ |
ironia \i.ro.ˈni.a\ féminin
Anagrammes
→ Modifier la liste d’anagrammes
Voir aussi
Latin
Étymologie
- Du grec ancien εἰρωνεία, eirôneía (« dissimulation ») : ea dissimulatio, quam Graeci ειρωνείαν vocant. — (Cicéron, Ac. 2, 5, 15)
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | ironiă | ironiae |
| Vocatif | ironiă | ironiae |
| Accusatif | ironiăm | ironiās |
| Génitif | ironiae | ironiārŭm |
| Datif | ironiae | ironiīs |
| Ablatif | ironiā | ironiīs |
ironia \Prononciation ?\ féminin
Apparentés étymologiques
Références
- « ironia », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
Étymologie
- Du portugais ironia.
Nom commun
ironia féminin
Portugais
Étymologie
- Du latin ironia.
Nom commun
ironia féminin
Prononciation
- Minho (Portugal) : écouter « ironia [Prononciation ?] »