inquisitrix

Latin

Étymologie

Déverbal de inquiro rechercher »), dérivé de inquisitum, avec le suffixe -trix.

Nom commun

Cas Singulier Pluriel
Nominatif inquīsītrīx inquīsītrīcēs
Vocatif inquīsītrīx inquīsītrīcēs
Accusatif inquīsītrīcem inquīsītrīcēs
Génitif inquīsītrīcis inquīsītrīcum
Datif inquīsītrīcī inquīsītrīcibus
Ablatif inquīsītrīcĕ inquīsītrīcibus

inquīsītrīx \in.kʷiːˈsiː.triːks\ féminin 3e déclinaison, imparisyllabique (pour un homme, on dit : inquisitor)

  1. Enquêteuse, examinatrice.
    • Erat autem si quid omnium in illo viro quod vitii simile videretur, unica infinita diligentia et in se quoque inquisitrix saepe parum aequa.  (Albrecht Dürer, De Symmetria partium in rectis formis humanorum corporum Libri in Latinium conversi, Nuremberg, 1532, cité dans A. P. McMahon, « Sir Philip Sidney’s Letter to the Camerarii », dans Publications of the Modern Language Association of America, no 62(1), 1947, page 83–95 [texte intégral])
      Mais s’il y avait en lui quelque chose qui pût être comparé à un vice, c’était son assiduité unique et infinie qui agissait comme une inquisitrice souvent inéquitable même envers lui-même.

Dérivés dans d’autres langues

  • Conventions internationales : Desmeocraera inquisitrix, Proterospastis inquisitrix
  • Français : inquisitrice

Références