inquisitrix
Latin
Étymologie
- Déverbal de inquiro (« rechercher »), dérivé de inquisitum, avec le suffixe -trix.
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | inquīsītrīx | inquīsītrīcēs |
| Vocatif | inquīsītrīx | inquīsītrīcēs |
| Accusatif | inquīsītrīcem | inquīsītrīcēs |
| Génitif | inquīsītrīcis | inquīsītrīcum |
| Datif | inquīsītrīcī | inquīsītrīcibus |
| Ablatif | inquīsītrīcĕ | inquīsītrīcibus |
inquīsītrīx \in.kʷiːˈsiː.triːks\ féminin 3e déclinaison, imparisyllabique (pour un homme, on dit : inquisitor)
- Enquêteuse, examinatrice.
Erat autem si quid omnium in illo viro quod vitii simile videretur, unica infinita diligentia et in se quoque inquisitrix saepe parum aequa.
— (Albrecht Dürer, De Symmetria partium in rectis formis humanorum corporum Libri in Latinium conversi, Nuremberg, 1532, cité dans A. P. McMahon, « Sir Philip Sidney’s Letter to the Camerarii », dans Publications of the Modern Language Association of America, no 62(1), 1947, page 83–95 [texte intégral])- Mais s’il y avait en lui quelque chose qui pût être comparé à un vice, c’était son assiduité unique et infinie qui agissait comme une inquisitrice souvent inéquitable même envers lui-même.
Dérivés dans d’autres langues
- Conventions internationales : Desmeocraera inquisitrix, Proterospastis inquisitrix
- Français : inquisitrice
Références
- inquisitor sur Logeion