indultus
Latin
Étymologie
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | indultŭs | indultūs |
| Vocatif | indultŭs | indultūs |
| Accusatif | indultum | indultūs |
| Génitif | indultūs | indultuum |
| Datif | indultūi ou indultū |
indultibus |
| Ablatif | indultū | indultibus |
indultus \Prononciation ?\ masculin
- Concession, permission.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Synonymes
Apparentés étymologiques
- indultor
Dérivés dans d’autres langues
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | indultus | indultă | indultum | indultī | indultae | indultă |
| Vocatif | indulte | indultă | indultum | indultī | indultae | indultă |
| Accusatif | indultum | indultăm | indultum | indultōs | indultās | indultă |
| Génitif | indultī | indultae | indultī | indultōrŭm | indultārŭm | indultōrŭm |
| Datif | indultō | indultae | indultō | indultīs | indultīs | indultīs |
| Ablatif | indultō | indultā | indultō | indultīs | indultīs | indultīs |
indultus \Prononciation ?\
- Participe passé de indulgeo.
Références
- « indultus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage