indignus
Espéranto
Forme de verbe
| Voir la conjugaison du verbe indigni | |
|---|---|
| Conditionnel | indignus |
indignus \in.ˈdiɡ.nus\
- Conditionnel de indigni.
Latin
Étymologie
Adjectif
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | indignus | indignă | indignum | indignī | indignae | indignă |
| Vocatif | indigne | indignă | indignum | indignī | indignae | indignă |
| Accusatif | indignum | indignăm | indignum | indignōs | indignās | indignă |
| Génitif | indignī | indignae | indignī | indignōrŭm | indignārŭm | indignōrŭm |
| Datif | indignō | indignae | indignō | indignīs | indignīs | indignīs |
| Ablatif | indignō | indignā | indignō | indignīs | indignīs | indignīs |
indignus \in.ˈdiːŋ.nus\ (adverbe : indigne comparatif : indignior ; superlatif : indignissimus)
Dérivés
- indignē, indigniter (« indignement »)
- indignitas (« indignité »)
Références
- « indignus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage