indignativus
Latin
Étymologie
Adjectif
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | indignativus | indignativă | indignativum | indignativī | indignativae | indignativă |
| Vocatif | indignative | indignativă | indignativum | indignativī | indignativae | indignativă |
| Accusatif | indignativum | indignativăm | indignativum | indignativōs | indignativās | indignativă |
| Génitif | indignativī | indignativae | indignativī | indignativōrŭm | indignativārŭm | indignativōrŭm |
| Datif | indignativō | indignativae | indignativō | indignativīs | indignativīs | indignativīs |
| Ablatif | indignativō | indignativā | indignativō | indignativīs | indignativīs | indignativīs |
indignativus \Prononciation ?\
- Qui marque l’indignation.
- indignativum, quod appellant θυμικόν
Références
- « indignativus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage