incitatrice
Français
Étymologie
- (Date à préciser) Du latin incitatrix.
Nom commun
| Singulier | Pluriel |
|---|---|
| incitatrice | incitatrices |
| \ɛ̃.si.ta.tʁis\ | |
incitatrice \ɛ̃.si.ta.tʁis\ féminin (pour un homme, on dit : incitateur).
- Celle qui incite.
Tel était bien le but de la « Sainte Eglise », qui voyait dans la femme la plus grande incitatrice au péché.
— (Élisée Reclus, L’Homme et la Terre, Librairie universelle, 1905, tome VI, livre IV, chapitre XI)
Quasi-synonymes
Vocabulaire apparenté par le sens
- incitatrice figure dans le recueil de vocabulaire en français ayant pour thème : incitation.
Traductions
- Allemand : Anstifterin (de) féminin, Verführerin (de) féminin, Anregerin (de) féminin
Prononciation
- La prononciation \ɛ̃.si.tat.ʁis\ rime avec les mots qui finissent en \is\.
Latin
Forme de nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | incitātrīx | incitātrīcēs |
| Vocatif | incitātrīx | incitātrīcēs |
| Accusatif | incitātrīcem | incitātrīcēs |
| Génitif | incitātrīcis | incitātrīcum |
| Datif | incitātrīcī | incitātrīcibus |
| Ablatif | incitātrīcĕ | incitātrīcibus |
incitātrīcĕ \in.ki.taːˈtriː.ke\ féminin
- Ablatif singulier de incitatrix.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)