inaratus
Latin
Étymologie
Adjectif
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | inaratus | inarată | inaratum | inaratī | inaratae | inarată |
| Vocatif | inarate | inarată | inaratum | inaratī | inaratae | inarată |
| Accusatif | inaratum | inaratăm | inaratum | inaratōs | inaratās | inarată |
| Génitif | inaratī | inaratae | inaratī | inaratōrŭm | inaratārŭm | inaratōrŭm |
| Datif | inaratō | inaratae | inaratō | inaratīs | inaratīs | inaratīs |
| Ablatif | inaratō | inaratā | inaratō | inaratīs | inaratīs | inaratīs |
inaratus \Prononciation ?\
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | inaratus | inarată | inaratum | inaratī | inaratae | inarată |
| Vocatif | inarate | inarată | inaratum | inaratī | inaratae | inarată |
| Accusatif | inaratum | inaratăm | inaratum | inaratōs | inaratās | inarată |
| Génitif | inaratī | inaratae | inaratī | inaratōrŭm | inaratārŭm | inaratōrŭm |
| Datif | inaratō | inaratae | inaratō | inaratīs | inaratīs | inaratīs |
| Ablatif | inaratō | inaratā | inaratō | inaratīs | inaratīs | inaratīs |
inaratus \Prononciation ?\
- Participe passé de inaro.
Références
- « inaratus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage