imperatus
Latin
Étymologie
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | imperatŭs | imperatūs |
| Vocatif | imperatŭs | imperatūs |
| Accusatif | imperatum | imperatūs |
| Génitif | imperatūs | imperatuum |
| Datif | imperatūi ou imperatū |
imperatibus |
| Ablatif | imperatū | imperatibus |
imperatus \Prononciation ?\ masculin
- Ordre, commandement.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | imperatus | imperată | imperatum | imperatī | imperatae | imperată |
| Vocatif | imperate | imperată | imperatum | imperatī | imperatae | imperată |
| Accusatif | imperatum | imperatăm | imperatum | imperatōs | imperatās | imperată |
| Génitif | imperatī | imperatae | imperatī | imperatōrŭm | imperatārŭm | imperatōrŭm |
| Datif | imperatō | imperatae | imperatō | imperatīs | imperatīs | imperatīs |
| Ablatif | imperatō | imperatā | imperatō | imperatīs | imperatīs | imperatīs |
imperatus \Prononciation ?\
- Participe passé de impero.
Références
- « imperatus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage