ilmansuunta
Étymologie
- Composé des noms ilma (« air ») au génitif singulier et de suunta (« sens », « direction », « orientation »).
Nom commun
Déclinaison
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | ilmansuunta | ilmansuunnat |
| Génitif | ilmansuunnan | ilmansuuntien ilmansuuntain (rare) |
| Partitif | ilmansuuntaa | ilmansuuntia |
| Accusatif | ilmansuunta [1] ilmansuunnan [2] |
ilmansuunnat |
| Inessif | ilmansuunnassa | ilmansuunnissa |
| Élatif | ilmansuunnasta | ilmansuunnista |
| Illatif | ilmansuuntaan | ilmansuuntiin |
| Adessif | ilmansuunnalla | ilmansuunnilla |
| Ablatif | ilmansuunnalta | ilmansuunnilta |
| Allatif | ilmansuunnalle | ilmansuunnille |
| Essif | ilmansuuntana | ilmansuuntina |
| Translatif | ilmansuunnaksi | ilmansuunniksi |
| Abessif | ilmansuunnatta | ilmansuunnitta |
| Instructif | — | ilmansuunnin |
| Comitatif | — | ilmansuuntine- [3] |
|
Notes [1] [2] [3]
| ||
| Avec suffixes possessifs |
Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| 1re personne | ilmansuuntani | ilmansuuntamme |
| 2e personne | ilmansuuntasi | ilmansuuntanne |
| 3e personne | ilmansuuntansa | |
ilmansuunta \ˈil.mɑnˌsuːn.tɑ\
- Point cardinal ou inter cardinal, (point de) direction, point ; vent.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Dérivés
- joka ilmansuuntaan (aux quatre vents)
- pääilmansuunta (un des quatre points cardinaux)
Forme de nom commun
ilmansuunta \ilmɑnˌsuːntɑ\
- Accusatif II singulier de ilmansuunta.