igrú
Étymologie
- Composé de l’adjectif igraf (« pragmatique ») avec le suffixe -ú bien que ce suffixe verbalisant est normalement réservé aux noms. En effet, il s’agit en réalité de la composition du nom igruca (« pragmatisme ») avec le suffixe -ú ; ce qui donnerait le verbe igrucú, mais par soucis de concision, le suffixe -uca est toujours omis en présence du suffixe -ú.
Verbe
| Personne | Présent | Passé | Futur |
|---|---|---|---|
| 1re du sing. | igrú | igruyú | igrutú |
| 2e du sing. | igrul | igruyul | igrutul |
| 3e du sing. | igrur | igruyur | igrutur |
| 1re du plur. | igrut | igruyut | igrutut |
| 2e du plur. | igruc | igruyuc | igrutuc |
| 3e du plur. | igrud | igruyud | igrutud |
| 4e du plur. | igruv | igruyuv | igrutuv |
| voir Conjugaison en kotava | |||
igrú \iˈgru\ intransitif
- Faire acte de pragmatisme.
Prononciation
- France : écouter « igrú [iˈgru] »
Anagrammes
Références
- « igrú », dans Kotapedia