icon
Étymologie
- Du latin icon.
Nom commun
icon masculin
- (Rhétorique) Icon, image, figure de grammaire.
Variantes
Références
- François Raynouard, Lexique roman ou Dictionnaire de la langue des troubadours, comparée avec les autres langues de l’Europe latine, 1838–1844 → consulter cet ouvrage
Anglais
Étymologie
Nom commun
| Singulier | Pluriel |
|---|---|
| icon \ˈaɪk.ɒn\ |
icons \ˈaɪk.ɒnz\ |
icon \ˈaɪ.kɒn\
- (Peinture, Religion) Icône.
Dans un coin, l’hôtesse en haillons, assise sur un escabeau ; au-dessus de sa tête, deux saintes icons dorées, très anciennes et précieuses, pendues au mur sombre.
— (Pierre Loti, Pasquala Ivanovitch, 1882, page 221)
Apparentés étymologiques
Prononciation
Anagrammes
Latin
Étymologie
- Du grec ancien εἰκών, eikōn (« ressemblance, image, portrait »).
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | icon | iconēs |
| Vocatif | icon | iconēs |
| Accusatif | iconem | iconēs |
| Génitif | iconis | iconum |
| Datif | iconī | iconibus |
| Ablatif | iconĕ | iconibus |
īcōn \Prononciation ?\ féminin
Apparentés étymologiques
- iconicus
- iconismus