harzh

Étymologie

Du moyen breton harz[1][2].

Nom commun

Singulier Pluriel
harzh harzhoù

harzh \ˈhars\ masculin

  1. Aboiement.

Dérivés

  • harzhadeg
  • harzhadenn
  • harzhal
  • harzhañ
  • harzher
  • harzherez
  • harzherezh
  • harzhiñ
  • harzhour
  • harzhourez
  • harzhus

Forme de verbe

harzh \ˈhars\

  1. Troisième personne du singulier de l’indicatif présent du verbe harzhal/harzhañ/harzhiñ.
    • N’ouzon nemet un dra: en amzer hiziv al loened a harzh, a cʼhwitell, a vlej, a wicʼh, a viaou, a hinno, a yud, a hud, a voud, a chilp, a glip, a goag, a cʼhroag, a gan, a richan, a grougous, a rocʼh, a docʼh, a sorocʼh, a cʼharm, a ragach, a cʼhregach, a glocʼh, a youcʼh, a razailh, a rizink, pep hini en e vod hag hervez e ouenn.  (Jakez Riou, An ti satanazet, Skridoù Breizh, 1944, page 8)
      Je ne sais qu’une chose : de nos jours les animaux aboient, sifflent, beuglent, vagissent, miaulent, braient, rugissent, hululent, bourdonnent, jappent, glatissent, croassent, coassent, chantent, gazouillent, roucoulent, ronflent, grognent, glapissent, caquettent, jargonnent, gloussent, hurlent, picassent, chacun à sa manière et selon sa race.
  2. Deuxième personne du singulier de l’impératif du verbe harzhal/harzhañ/harzhiñ.

Notes

Ne pas confondre avec harz.

Références

  1. Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499
  2. Albert Deshayes, Dictionnaire étymologique du breton, Le Chasse-Marée, Douarnenez, 2003, page 323b