harzh
Étymologie
Nom commun
| Singulier | Pluriel |
|---|---|
| harzh | harzhoù |
harzh \ˈhars\ masculin
Dérivés
- harzhadeg
- harzhadenn
- harzhal
- harzhañ
- harzher
- harzherez
- harzherezh
- harzhiñ
- harzhour
- harzhourez
- harzhus
Forme de verbe
harzh \ˈhars\
- Troisième personne du singulier de l’indicatif présent du verbe harzhal/harzhañ/harzhiñ.
N’ouzon nemet un dra: en amzer hiziv al loened a harzh, a cʼhwitell, a vlej, a wicʼh, a viaou, a hinno, a yud, a hud, a voud, a chilp, a glip, a goag, a cʼhroag, a gan, a richan, a grougous, a rocʼh, a docʼh, a sorocʼh, a cʼharm, a ragach, a cʼhregach, a glocʼh, a youcʼh, a razailh, a rizink, pep hini en e vod hag hervez e ouenn.
— (Jakez Riou, An ti satanazet, Skridoù Breizh, 1944, page 8)- Je ne sais qu’une chose : de nos jours les animaux aboient, sifflent, beuglent, vagissent, miaulent, braient, rugissent, hululent, bourdonnent, jappent, glatissent, croassent, coassent, chantent, gazouillent, roucoulent, ronflent, grognent, glapissent, caquettent, jargonnent, gloussent, hurlent, picassent, chacun à sa manière et selon sa race.
- Deuxième personne du singulier de l’impératif du verbe harzhal/harzhañ/harzhiñ.
Notes
- Ne pas confondre avec harz.
Références
- ↑ Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499
- ↑ Albert Deshayes, Dictionnaire étymologique du breton, Le Chasse-Marée, Douarnenez, 2003, page 323b