gwenodenn
Étymologie
Nom commun
| Mutation | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Non muté | gwenodenn | gwenodennoù |
| Adoucissante | wenodenn | wenodennoù |
| Durcissante | kwenodenn | kwenodennoù |
gwenodenn[3] \ɡɥẽ.ˈnoː.dɛn\ ou \ɡɥẽ.ˈnoː.ʒɛn\ féminin
- Sentier.
Kit ’ta dre ar wenodenn a zo aze a-zehou, ha goude e pignot dre skalieroù a gavot, ha war-hed pemzek troatad uhelocʼh e welot un ti a zo digor an nor warnañ.
— (Amable-Emmanuel Troude et Gabriel Milin, Labous ar Wirionez ha marvailhoù all, Skridoù Breizh, 1950, page 98)- Ensuite vous monterez par les escaliers que vous apercevrez et à environ quinze pieds plus haut vous verrez une maison dont la porte est ouverte.
Goude lein e redemp er-maez dre ur wenodenn strizh o troidellat a-dreuz soulegi heiz.
— (Roperzh ar Mason, Evit ket ha netra, Skridoù Breizh, Ar Baol, 1951, page 17)- Après le petit déjeuner nous courrions dehors par un sentier étroit sinuant à travers les chaumes d’orge.
Prononciation
- Nantes (France) : écouter « gwenodenn [Prononciation ?] » (bon niveau)
Références
- ↑ Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499
- ↑ Albert Deshayes, Dictionnaire étymologique du breton, Le Chasse-Marée, Douarnenez, 2003, page 305b
- ↑ Martial Ménard, Devri : Le dictionnaire diachronique du breton, 2018 → consulter cet ouvrage