gwenodenn

Étymologie

Du moyen breton gueznodenn. Dérivé de gwenod, avec le suffixe -enn[1][2].

Nom commun

Mutation Singulier Pluriel
Non muté gwenodenn gwenodennoù
Adoucissante wenodenn wenodennoù
Durcissante kwenodenn kwenodennoù

gwenodenn[3] \ɡɥẽ.ˈnoː.dɛn\ ou \ɡɥẽ.ˈnoː.ʒɛn\ féminin

  1. Sentier.
    • Kit ’ta dre ar wenodenn a zo aze a-zehou, ha goude e pignot dre skalieroù a gavot, ha war-hed pemzek troatad uhelocʼh e welot un ti a zo digor an nor warnañ.  (Amable-Emmanuel Troude et Gabriel Milin, Labous ar Wirionez ha marvailhoù all, Skridoù Breizh, 1950, page 98)
      Ensuite vous monterez par les escaliers que vous aperce­vrez et à environ quinze pieds plus haut vous ver­rez une maison dont la porte est ouverte.
    • Goude lein e redemp er-maez dre ur wenodenn strizh o troidellat a-dreuz soulegi heiz.  (Roperzh ar Mason, Evit ket ha netra, Skridoù Breizh, Ar Baol, 1951, page 17)
      Après le petit déjeuner nous courrions dehors par un sentier étroit sinuant à travers les chaumes d’orge.

Prononciation

Références

  1. Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499
  2. Albert Deshayes, Dictionnaire étymologique du breton, Le Chasse-Marée, Douarnenez, 2003, page 305b
  3. Martial Ménard, Devri : Le dictionnaire diachronique du breton, 2018 → consulter cet ouvrage