ganú
Étymologie
- Dérivé de gané (« convier, inviter »).
Verbe
| Personne | Présent | Passé | Futur |
|---|---|---|---|
| 1re du sing. | ganú | ganuyú | ganutú |
| 2e du sing. | ganul | ganuyul | ganutul |
| 3e du sing. | ganur | ganuyur | ganutur |
| 1re du plur. | ganut | ganuyut | ganutut |
| 2e du plur. | ganuc | ganuyuc | ganutuc |
| 3e du plur. | ganud | ganuyud | ganutud |
| 4e du plur. | ganuv | ganuyuv | ganutuv |
| voir Conjugaison en kotava | |||
ganú \gaˈnu\ bitransitif
- Accepter l’invitation de.
Prononciation
- France : écouter « ganú [gaˈnu] »
Références
- « ganú », dans Kotapedia