fintá
: finta
Étymologie
- Dérivé de finta (« affiche »).
Verbe
| Personne | Présent | Passé | Futur |
|---|---|---|---|
| 1re du sing. | fintá | fintayá | fintatá |
| 2e du sing. | fintal | fintayal | fintatal |
| 3e du sing. | fintar | fintayar | fintatar |
| 1re du plur. | fintat | fintayat | fintatat |
| 2e du plur. | fintac | fintayac | fintatac |
| 3e du plur. | fintad | fintayad | fintatad |
| 4e du plur. | fintav | fintayav | fintatav |
| voir Conjugaison en kotava | |||
Dérivés
Prononciation
- France : écouter « fintá [finˈta] »
Références
- « fintá », dans Kotapedia