finita
Étymologie
Nom commun
finita \Prononciation ?\
Espéranto
Forme de verbe
| Temps | Passé | Présent | Futur |
|---|---|---|---|
| Indicatif | finis | finas | finos |
| Participe actif | fininta(j,n) | finanta(j,n) | finonta(j,n) |
| Participe passif | finita(j,n) | finata(j,n) | finota(j,n) |
| Adverbe actif | fininte | finante | finonte |
| Adverbe passif | finite | finate | finote |
| Mode | Conditionnel | Volitif | Infinitif |
| Présent | finus | finu | fini |
| voir le modèle “eo-conj” | |||
finita \fi.ˈni.ta\
Prononciation
- (Région à préciser) : écouter « finita [Prononciation ?] »
Étymologie
- Mot composé de finit- et -a « adjectif ».
Adjectif
finita \fi.ˈni.ta\
- Fini.
Italien
Forme d’adjectif
| Singulier | Pluriel | |
|---|---|---|
| Masculin | finito \fi.ˈni.to\ |
finiti \fi.ˈni.ti\ |
| Féminin | finita \fi.ˈni.ta\ |
finite \fi.ˈni.te\ |
finita \fi.ˈni.ta\
- Féminin singulier de finito.
Forme de verbe
| Voir la conjugaison du verbe finire | ||
|---|---|---|
| Participe | ||
| Passé | ||
| (féminin singulier) finita | ||
finita \fi.ˈni.ta\
- Participe passé au féminin singulier de finire.
Anagrammes
→ Modifier la liste d’anagrammes