facundus

Latin

Étymologie

Dérivé de for parler »), avec le suffixe -cundus[1].

Adjectif

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif facundus facundă facundum facundī facundae facundă
Vocatif facunde facundă facundum facundī facundae facundă
Accusatif facundum facundăm facundum facundōs facundās facundă
Génitif facundī facundae facundī facundōrŭm facundārŭm facundōrŭm
Datif facundō facundae facundō facundīs facundīs facundīs
Ablatif facundō facundā facundō facundīs facundīs facundīs

facundus \Prononciation ?\

  1. Disert, éloquent, qui sait parler.
    • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)

Dérivés

  • facunde éloquemment »)
  • facundia, facunditas faconde »)
    • infacundia inhabileté à s'exprimer »)
  • facundiosus éloquent »)
  • infacundus qui a du mal à s'exprimer, sans éloquence »)

Références

  1. « facundus », dans Charlton T. Lewis et Charles Short, A Latin Dictionary, Clarendon Press, Oxford, 1879 → consulter cet ouvrage