erer

Étymologie

Du moyen breton erer, dérivé du moyen breton er[1].
Comparer avec eryr en gallois, er en cornique, iolar en gaélique (sens identique), Aar en allemand.

Nom commun

Singulier Pluriel
erer erered

erer \ˈeːrɛr\ masculin

  1. (Ornithologie) Aigle.
    • ERER. — An erer a zo ur pikol labous preizer o vevañ er menezioù.  (Abeozen, Marvailhoù Loened, Skridoù Breizh, Brest, 1943, page 108)
      AIGLE. — L’aigle est un grand oiseau de proie qui vit dans les montagnes.

Variantes orthographiques

Dérivés

  • erer-mor
  • erer-pesketaer

Forme de nom commun

Singulier Pluriel 1 Pluriel 2
arar ararioù erer

erer \ˈeːrɛr\ masculin

  1. Pluriel interne de arar.

Synonymes

Anagrammes

Références

  1. Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499