dym
: dým
Étymologie
- Du vieux slave дымъ, dymŭ.
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | dym | dymy |
| Vocatif | dymie | dymy |
| Accusatif | dym | dymy |
| Génitif | dymu | dymów |
| Locatif | dymie | dymach |
| Datif | dymowi | dymom |
| Instrumental | dymem | dymami |
dym \dɨm\ masculin inanimé
- Fumée.
- (figuratif, familier) un combat impliquant plusieurs personnes.
Prononciation
- (Région à préciser) : écouter « dym [Prononciation ?] »
Dérivés
- dymnik
- Dymny
- Dymna
- zadymiarz
- zadyma
- zadymka
- dymienie
- zadymianie
- zadymienie
- dymek
- dymić
- zadymiać
- zadymić
- dymny
- dymowy
Étymologie
- Du vieux slave дымъ, dymŭ.
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | dym | dymy |
| Génitif | dymu | dymov |
| Datif | dymu | dymom |
| Accusatif | dym | dymy |
| Locatif | dyme | dymoch |
| Instrumental | dymom | dymami |
dym \dɪm\ masculin inanimé
- Fumée.
Niet dymu bez ohňa.
- Il n’y a pas de fumée sans feu.