durimú
Étymologie
- Composé de l’adjectif durimaf (« galant ») avec le suffixe -ú bien que ce suffixe verbalisant est normalement réservé aux noms. En effet, il s’agit en réalité de la composition du nom durimuca (« galanterie ») avec le suffixe -ú ; ce qui donnerait le verbe durimucú, mais par soucis de concision, le suffixe -uca est toujours omis en présence du suffixe -ú.
Verbe
| Personne | Présent | Passé | Futur |
|---|---|---|---|
| 1re du sing. | durimú | durimuyú | durimutú |
| 2e du sing. | durimul | durimuyul | durimutul |
| 3e du sing. | durimur | durimuyur | durimutur |
| 1re du plur. | durimut | durimuyut | durimutut |
| 2e du plur. | durimuc | durimuyuc | durimutuc |
| 3e du plur. | durimud | durimuyud | durimutud |
| 4e du plur. | durimuv | durimuyuv | durimutuv |
| voir Conjugaison en kotava | |||
durimú \duriˈmu\ intransitif
- Pratiquer la galanterie.
Prononciation
- France : écouter « durimú [duriˈmu] »
Références
- « durimú », dans Kotapedia