dizober
Étymologie
Verbe
| Mutation | Infinitif | 
|---|---|
| Non muté | dizober | 
| Adoucissante | zizober | 
| Durcissante | tizober | 
dizober \diˈzoː.bɛr\ transitif direct (voir la conjugaison), base verbale disc’hra- (pronominal : en em zizober)
- Défaire.
Allas ! un afer graet n’haller ket en dizober.
— (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl /5, Éditions Al Liamm, 1994, page 30)- Hélas ! une affaire faite on ne peut pas la défaire.
 
’Oa ket bet marc’hadmat lakaat dizober ar siminal-se, degas anezhi d’hon ti, hag adsevel anezhi goude-se.
— (Per Denez, Glas evel daoulagad c’hlas na oant ket ma re, Al Liamm, 1979, page 18)- Ce n’avait pas été bon marché de faire démonter cette cheminée(-là), l’envoyer dans notre maison, et la reconstruire après cela.
 
 
Dérivés
- dizoberer
 - dizobererez
 
Apparentés étymologiques
- adober
 - drougober
 
Variantes dialectales
- dizoberiñ
 
Références
- Martial Ménard, Dictionnaire français-breton, Éditions Palantines, 2012, ISBN 978-2-35678069-0, page 375a