dizaon

Étymologie

Dérivé de aon crainte, peur »), avec le préfixe dis-.

Adjectif

Mutation Forme
Non muté dizaon
Adoucissante zizaon

dizaon \di.ˈzɔ̃wn\

  1. Sans crainte, sans peur.
    • Deus amañ ’ta, genaouek, ha bez dizaon ! n’emeur ket e soñj d’az tibri.  (Abeozen, Ar banne gwin, in Gwalarn, no 15, automne 1928, page 16)
      Viens donc ici, imbécile, et n’aie pas peur ! on n’a pas l’intention de te manger.
    • Dizaon ouzh treid ar cʼhezeg, ouzh kerniel ar saout, ouzh rodoù ar cʼhirri, Yann a dreuz ar pont en ur redadenn, hag a vount kement den a ziwar e hent.  (Jakez Riou, Geotenn ar Wercʼhez, Éditions Al Liamm, 1957, page 22)
      Sans craindre les pattes des chevaux, les cornes des vaches, les roues des charrettes, Yann traverse le pont en courant, et pousse tout le monde en dehors de son chemin.
    • Fokke hag a oa unan eus ar re zizaon a ruzias hag a sellas ouzh al levr a oa dirazañ.  (Geart Jonkman, traduit par Ronan Huon, An tricʼhorn, in Al Liamm, no 27, juillet-août 1951, page 16)
      Fokke, qui était l’un de ceux qui n’avaient pas peur, rougit et regarda le livre devant lui.
  2. Impavide.

Adverbe

dizaon \di.ˈzɔ̃wn\

  1. Sans crainte, sans peur.
    • Setu amañ va dorn, un dorn ponner, met eeun ha leal pa dro em penn ; gallout a rez stokañ outañ dizaon.  (Jarl Priel, Paotr e varv ruz, in Al Liamm, no 19, mars-avril 1950, page 30)
      Voici ma main, une main lourde, mais ferme et loyale quand je veux ; tu peux la toucher sans crainte.