didalvez

Étymologie

Du moyen breton didaluez[1][2].

Nom commun

didalvez \di.ˈdal.ve\ ou \di.ˈdal.vɛs\ masculin

  1. Fainéant, oisif.
    • — Sell, didalvez bras, a lâras d’ar paotr kozh, komer ar favenn-mañ ha na cʼhoulenn netra ken.  (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl /4, Éditions Al Liamm, 1989, page 56)
      — Tiens, grand fainéant, dit-il au vieil homme, prend cette fève(-ci) et ne demande plus rien.

Références

  1. Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499
  2. Albert Deshayes, Dictionnaire étymologique du breton, Le Chasse-Marée, Douarnenez, 2003, page 710a