dibennañ

Voir aussi : dibennan

Étymologie

Du moyen breton dipennaff[1][2].
Dérivé de penn tête, extrémité »), avec le préfixe di- et le suffixe -añ.

Verbe

Mutation Infinitif
Non muté dibennañ
Adoucissante zibennañ
Durcissante tibennañ

dibennañ \diˈbɛ.nːã\ transitif direct (voir la conjugaison), base verbale dibenn-

  1. Décapiter, guillotiner.
    • Mab Arraiz o gwel er stad-se hag a zibenn anezo.  (Yann ar Flocʼh, Koñchennou eus Bro ar Ster Aon [Contes du pays de l’Aulne], Kemper, 1950, page 216)
      Le fils d’Arraiz les voit dans cet état et les décapite.
  2. Ébouter.
  3. Étêter.

Variantes

  • dibenniñ

Apparentés étymologiques

Dérivés

  • dibennadeg
  • dibennadur
  • dibenner
  • dibennerez
  • dibennerezh
  • dibennet
  • dibennidigezh
  • dibennour
  • dibennourez

Références

  1. Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499
  2. Albert Deshayes, Dictionnaire étymologique du breton, Le Chasse-Marée, Douarnenez, 2003, page 568a
  • Martial Ménard, Dictionnaire français-breton, Éditions Palantines, 2012, ISBN 978-2-35678069-0, page 365a, 664a ; 456b ; 532b