dantis
Forme de verbe
| Mutation | Forme |
|---|---|
| Non muté | dantis |
| Adoucissante | zantis |
| Durcissante | tantis |
dantis \ˈdãntis\
- Première personne du singulier du passé défini de l’indicatif du verbe dantañ.
Latin
Forme de verbe
dantis
- Participe présent au génitif singulier de do.
Étymologie
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | danti̇̀s | dañtys |
| Génitif | dantiẽs | dantų̃ |
| Datif | dañčiai | danti̇̀ms |
| Accusatif | dañtį | danti̇̀s |
| Instrumental | dantimi̇̀ | dantimi̇̀s |
| Locatif | dantyjè | dantysè |
| Vocatif | dantiẽ | dañtys |
dantis \Prononciation ?\ masculin
- (Anatomie) Dent.
Prononciation
- → Prononciation manquante. (Ajouter)
Voir aussi
- Dantys sur l’encyclopédie Wikipédia (en lituanien)
Étymologie
- De l’indo-européen commun *h₃dónts.
Nom commun
dantis (*dantis)
- (Anatomie) Dent.
Dérivés
Références
- Vytautas Mažiulis, Dictionnaire étymologique du vieux prussien, Mokslo ir enciklopedijų leidybos institutas, Vilnius, 1988-1997