conyutá
Étymologie
- Dérivé de conyuta (« trace »).
Verbe
| Personne | Présent | Passé | Futur |
|---|---|---|---|
| 1re du sing. | conyutá | conyutayá | conyutatá |
| 2e du sing. | conyutal | conyutayal | conyutatal |
| 3e du sing. | conyutar | conyutayar | conyutatar |
| 1re du plur. | conyutat | conyutayat | conyutatat |
| 2e du plur. | conyutac | conyutayac | conyutatac |
| 3e du plur. | conyutad | conyutayad | conyutatad |
| 4e du plur. | conyutav | conyutayav | conyutatav |
| voir Conjugaison en kotava | |||
Prononciation
- France : écouter « conyutá [ʃɔɲuˈta] »
Références
- « conyutá », dans Kotapedia