cindre
Français
Étymologie
- Étymologie manquante ou incomplète. Si vous la connaissez, vous pouvez l’ajouter en cliquant ici.
Nom commun
| Singulier | Pluriel |
|---|---|
| cindre | cindres |
| \sɛ̃dʁ\ | |
cindre \sɛ̃dʁ\ masculin
- Instrument de charpentier et de charron, servant à faire des trous.
Traductions
Prononciation
Homophones
Anagrammes
→ Modifier la liste d’anagrammes
Références
- Tout ou partie de cet article est extrait du Dictionnaire de la langue française, par Émile Littré (1872-1877), mais l’article a pu être modifié depuis. (cindre)
Étymologie
- (Nom commun 1) Du latin cinctura.
- (Nom commun 2) Du latin cimex.
Nom commun 1
| Singulier | Pluriel |
|---|---|
| cindre \ˈsin.ðɾe\ |
cindres \ˈsin.ðɾes\ |
cindre \ˈsin.ðɾe\ masculin (graphie normalisée)
Nom commun 2
| Singulier | Pluriel |
|---|---|
| cindre \ˈsin.ðɾe\ |
cindres \ˈsin.ðɾes\ |
cindre \ˈsin.ðɾe\ masculin (graphie normalisée)
- (Zoologie) Punaise.
Variantes
Références
- Congrès permanent de la lenga occitana, 20 dictionnaires occitans en ligne, XIX - XX s → consulter cet ouvrage
- (oc) Joan de Cantalausa, Diccionari General Occitan a partir dels parlars lengadocians, 2002, ISBN 2-912293-04-9, C.A.O.C. → consulter cet ouvrage
- Christian Laux, Dictionnaire occitan-français (Laux), Institut d’Estudis Occitans, 2001 → consulter en ligne
- Josiane Ubaud, Diccionari ortografic, gramatical e morfologic de l’occitan segon los parlars lengadocians, Trabucaire, 2011, ISBN 978-2-84974-125-2
- Gui Benoèt, Las bèstias, lexic, IEO edicions, 2008, ISBN 978-2-85910-454-2