cilindre
Français
Étymologie
- Du latin cilindrus.
Nom commun
cilindre \si.lɛ̃dʁ\ masculin
Références
- (latin, anglais) Francis Holyoake, Dictionarium Etymologicum Latinum,…, Felix Kingston, Londres, 1639, « cilindrus » (lire en ligne)
- Pierre Richelet, Dictionnaire françois, Chez Jean Herman Widerhold, Genève, 1680, p. 139 (lire en ligne)
Étymologie
Nom commun
| Singulier | Pluriel |
|---|---|
| cilindre \si.ˈlin.ðɾe\ |
cilindres \si.ˈlin.ðɾes\ |
cilindre \si.ˈlin.ðɾe\ masculin (graphie normalisée)
- (Géométrie) Cylindre, surface réglée dont les génératrices sont des droites parallèles.
Prononciation
- Béarn (France) : écouter « cilindre [si.ˈlin.ðɾe] » (bon niveau)
Voir aussi
Cilindre (geometria) sur l’encyclopédie Wikipédia (en occitan)
Références
- Congrès permanent de la lenga occitana, 20 dictionnaires occitans en ligne, XIX - XX s → consulter cet ouvrage
- (oc) Joan de Cantalausa, Diccionari General Occitan a partir dels parlars lengadocians, 2002, ISBN 2-912293-04-9, C.A.O.C. → consulter cet ouvrage
- Christian Laux, Dictionnaire occitan-français (Laux), Institut d’Estudis Occitans, 2001 → consulter en ligne
- Josiane Ubaud, Diccionari scientific francés-occitan - Matematica-Informatica-Fisica-Tecnologia-Quimia (Lengadocian e Provençau), NERTA Edicion, 2014, ISBN 978-2-9549771-0-2
Portugais
Forme de verbe
| Voir la conjugaison du verbe cilindrar | ||
|---|---|---|
| Subjonctif | Présent | que eu cilindre |
| que você/ele/ela cilindre | ||
| Impératif | Présent | |
| (3e personne du singulier) cilindre | ||
cilindre \si.ˈlĩ.dɾɨ\ (Lisbonne) \si.ˈlĩ.dɾi\ (São Paulo)
Forme de nom commun
cilindre \Prononciation ?\ masculin inanimé
- Accusatif pluriel de cilinder.