chomo \ˈʒo.mːo\ ou \ˈʃo.mːo\
- Troisième personne du singulier du futur de l’indicatif du verbe chom.
— « [...]. Rak, e-keit ha ma chomo korf hon eontr e-barzh ar stêr, e chomo ivez satanazet e di e Karreg-al-Louarn. [...]. »
— (Jakez Riou, An ti satanazet, Skridoù Breizh, 1944, page 101)
- — « [...]. Car, tant que le corps de notre oncle restera dans la rivière, sa maison au Rocher-du-Renard demeurera hantée aussi. [...]. »
Mad, neuze me a jomo va-unan var an hent gand paotred Plouvorn, tud va bro, ha re Guikourvest.
— (Lan Inisan, Emgann Kergidu Lodenn 2, J.B. hag A. Lefournier, Brest, 1878, page 4)
- La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)
Mat, neuze me a chomo va-unan war an hent gant paotred Plouvorn, tud va bro, ha re Gwikourvest.
— (Lan Inizan, Emgann Kergidu 2, Éditions Al Liamm, 1977, page 11)
- Bon, alors moi je resterai sur la route avec les gars de Plouvorn, les gens de mon pays, et ceux de Plougourvest.