chomit

Forme de verbe

chomit \ˈʃo.mːit\ ou \ˈʒo.mːit\

  1. Deuxième personne du pluriel du présent de l’indicatif du verbe chem/chemel/chom/chomel/chomiñ.
    • Bremañ e chomit aze hep lavarout grik…  (Jakez Riou, An ti satanazet, Skridoù Breizh, 1944, page 29)
      Maintenant vous restez là sans dire un mot…
  2. Deuxième personne du pluriel de l’impératif du verbe chem/chemel/chom/chomel/chomiñ.
    • Chomit ganin.  (Jules Gros, Le Trésor du Breton parlé - 2 : Dictionnaire breton-français des expressions figurées, 1re édition 1970, page 74)
      Restez avec moi.
    • Chomit em c’hastell, ma mignon.  (Roparz Hemon, Gaovan hag an Den Gwer, eil emb. Levrioù Skol al Louarn (An Here), 1988, page 41)
      Restez dans mon château, mon ami.