chomit
Forme de verbe
chomit \ˈʃo.mːit\ ou \ˈʒo.mːit\
- Deuxième personne du pluriel du présent de l’indicatif du verbe chem/chemel/chom/chomel/chomiñ.
Bremañ e chomit aze hep lavarout grik…
— (Jakez Riou, An ti satanazet, Skridoù Breizh, 1944, page 29)- Maintenant vous restez là sans dire un mot…
- Deuxième personne du pluriel de l’impératif du verbe chem/chemel/chom/chomel/chomiñ.
Chomit ganin.
— (Jules Gros, Le Trésor du Breton parlé - 2 : Dictionnaire breton-français des expressions figurées, 1re édition 1970, page 74)- Restez avec moi.
Chomit em c’hastell, ma mignon.
— (Roparz Hemon, Gaovan hag an Den Gwer, eil emb. Levrioù Skol al Louarn (An Here), 1988, page 41)- Restez dans mon château, mon ami.