chamin
 : Chamin
Étymologie
- Du latin camminus.
Nom commun
| Singulier | Pluriel | 
|---|---|
| chamin \Prononciation ?\ | chamins \Prononciation ?\ | 
chamin \t͡saˈmi\ (graphie normalisée) masculin
- (Nord-occitan) (Limousin) Chemin.
- Sui totjorn dins mon chamin. Per ’massar l’escopit, per ’trapar lo mochat. Per me far espoutir a quicom vòu passar. Per res. — (Marcelle Delpastre, Saumes pagans, 1974)- La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)
 
 
Variantes dialectales
Prononciation
- France (Clermont-Ferrand) : écouter « chamin [Prononciation ?] »
Références
- Andrieu Faure, Assai de diccionari francés-aupenc d’òc, 2009 → Consulter en ligne
- Yves Lavalade, Dictionnaire d’usage occitan/français - Limousin-Marche-Périgord, Institut d’Estudis Occitans dau Lemosin, 2010
- Cristian Omelhièr, Petiòt diccionari occitan d’Auvernhe - francés (auvernhe meijornal), Ostal del libre, 2007 → Consulter en ligne
Étymologie
- Étymologie manquante ou incomplète. Si vous la connaissez, vous pouvez l’ajouter en cliquant ici.
Nom commun
chamin \Prononciation ?\ masculin
Notes
- Forme et orthographe du dialecte puter.
- Forme et orthographe du dialecte vallader.
Variantes dialectales
- tgamegn (surmiran), (sutsilvan)