cartocha
Étymologie
- De l’italien cartuccia.
Nom commun
| Singulier | Pluriel |
|---|---|
| cartocha \kaɾˈtut͡ʃo̞\ |
cartochas \kaɾˈtut͡ʃo̞s\ |
cartocha [kaɾˈtut͡ʃo̞] (graphie normalisée) féminin
- (Chasse) Cartouche.
Variantes
- cartóchia (limousin)
Variantes dialectales
- cartoisha (gascon)
Dérivés
Apparentés étymologiques
Prononciation
- languedocien : [kaɾˈtut͡ʃo̞]
- provençal maritime et rhodanien : [kaʁˈtut͡ʃo̞]
- niçois : [kaʁˈtut͡ʃa]
- France (Béarn) : écouter « cartocha [Prononciation ?] »
Références
- Jòrge Fettuciari, Guiu Martin, Jaume Pietri, Dictionnaire provençal français - Diccionari provençau francés, L'Escomessa, CREO Provença, Edisud, Aix-en-Provence, 2003, ISBN 2-7449-0464-3
- Georges Castellana, Dictionnaire niçois-français, Serre, Nice, 1952
- Yves Lavalade, Dictionnaire d’usage occitan/français - Limousin-Marche-Périgord, Institut d’Estudis Occitans dau Lemosin, 2010
- Frédéric Mistral, Lou Tresor dóu Félibrige ou Dictionnaire provençal-français embrassant les divers dialectes de la langue d’oc moderne, 1879
- Reinat Toscano, Nouveau Dictionnaire niçois-français, Edicions de l’IEO, París
- Josiane Ubaud, Diccionari ortografic, gramatical e morfologic de l’occitan segon los parlars lengadocians, Trabucaire, 2011, ISBN 978-2-84974-125-2
- (oc) Joan de Cantalausa, Diccionari General Occitan a partir dels parlars lengadocians, 2002, ISBN 2-912293-04-9, C.A.O.C. → consulter cet ouvrage