carnifès
Étymologie
- Du latin carnifex (« bourreau »).
Nom commun
| Singulier | Pluriel |
|---|---|
| carnifès \kaɾniˈfɛs\ |
carnifèsses \kaɾniˈfɛ.ses\ |
carnifès \kaɾniˈfɛs\ (graphie normalisée) masculin
- Souci dont on est bourrelé, chagrin cuisant, ver rongeur, remords, inquiétude, malaise.
Ai un carnifès que me chaca.
- J’ai quelque chose qui me ronge.
èstre carnifès
- être chagrin
Me laissariás ansin solet dins los languis e los carnifèsses.
— (Albert Arnavielle)- Tu me laisserais ainsi tout seul dans les soucis et les chagrins.
Vocabulaire apparenté par le sens
- ànsia
- charpin
Prononciation
- languedocien : [kaɾniˈfɛs], [kaniˈfɛs] (selon Mistral)
- provençal : [kaʁniˈfɛs]
Références
- Frédéric Mistral, Lou Tresor dóu Félibrige ou Dictionnaire provençal-français embrassant les divers dialectes de la langue d’oc moderne, 1879
- Josiane Ubaud, Diccionari ortografic, gramatical e morfologic de l’occitan segon los parlars lengadocians, Trabucaire, 2011, ISBN 978-2-84974-125-2
- (oc) Joan de Cantalausa, Diccionari General Occitan a partir dels parlars lengadocians, 2002, ISBN 2-912293-04-9, C.A.O.C. → consulter cet ouvrage