carnacion
Étymologie
- Du latin carnationem, accusatif de carnatio.
Nom commun
| Singulier | Pluriel |
|---|---|
| carnacion \kaɾnaˈsju\ |
carnacions \kaɾnaˈsjus\ |
carnacion \kaɾnaˈsju\ (graphie normalisée) féminin
- Carnation, teint.
Lor carnacion èra tan jauna coma un mojòl.
— (Sèrgi Viaule, La venjança de N'isarn Cassanha, 2013 [1])- Leur teint était aussi jaune qu’un jaune d’œuf.
Vocabulaire apparenté par le sens
Prononciation
- languedocien : [kaɾnaˈsju]
- languedocien : [kaɾnaˈsiw]
- rouergat, gévaudanais : [kaɾnaˈsjew]
- provençal rhodanien, niçois : [kaʁnaˈsjũᵑ]
- provençal maritime : [kaʁnaˈsjẽᵑ]
Références
- Frédéric Mistral, Lou Tresor dóu Félibrige ou Dictionnaire provençal-français embrassant les divers dialectes de la langue d’oc moderne, 1879
- Congrès permanent de la lenga occitana, 20 dictionnaires occitans en ligne, XIX - XX s → consulter cet ouvrage
- (oc) Joan de Cantalausa, Diccionari General Occitan a partir dels parlars lengadocians, 2002, ISBN 2-912293-04-9, C.A.O.C. → consulter cet ouvrage
- Christian Laux, Dictionnaire occitan-français (Laux), Institut d’Estudis Occitans, 2001 → consulter en ligne
- Josiane Ubaud, Diccionari ortografic, gramatical e morfologic de l’occitan segon los parlars lengadocians, Trabucaire, 2011, ISBN 978-2-84974-125-2
- [1] Bras, M. & Vergez-Couret, M., Universitat de Tolosa Joan Jaurés, Basa Textuala per la lenga d'Òc, XIX - XXI s → consulter cet ouvrage