canonicus
Latin
Étymologie
- Du grec ancien κανονικός, kanonikos (« fait suivant les règles »).
Adjectif
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | canonicus | canonică | canonicum | canonicī | canonicae | canonică |
| Vocatif | canonice | canonică | canonicum | canonicī | canonicae | canonică |
| Accusatif | canonicum | canonicăm | canonicum | canonicōs | canonicās | canonică |
| Génitif | canonicī | canonicae | canonicī | canonicōrŭm | canonicārŭm | canonicōrŭm |
| Datif | canonicō | canonicae | canonicō | canonicīs | canonicīs | canonicīs |
| Ablatif | canonicō | canonicā | canonicō | canonicīs | canonicīs | canonicīs |
canonicus
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | canonicus | canonicī |
| Vocatif | canonice | canonicī |
| Accusatif | canonicum | canonicōs |
| Génitif | canonicī | canonicōrum |
| Datif | canonicō | canonicīs |
| Ablatif | canonicō | canonicīs |
canonicus masculin
- Théoricien.
- Chanoine, prêtre du clergé régulier.
Références
- « canonicus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage