bezecʼh
Forme de verbe
| Mutation | Forme |
|---|---|
| Non muté | bezecʼh |
| Adoucissante | vezecʼh |
| Mixte | vezecʼh |
bezecʼh \ˈbeː.zɛx\
- Deuxième personne du pluriel de la forme d'habitude du passé de l’indicatif du verbe bezañ, « être ».
Lakaet e vezecʼh da azezañ war ur gador-vrecʼh brañsigellet ha troiellek, a bigne hag a ziskenne hervez ho ment.
— (Youenn Drezen, Skol-louarn Veig Trebern, I, Al Liamm, 1972, page 119.)- La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)