barner
Étymologie
Nom commun
| Mutation | Singulier | Pluriel 1 | Pluriel 2 |
|---|---|---|---|
| Non muté | barner | barnerien | barnerion |
| Adoucissante | varner | varnerien | varnerion |
| Durcissante | parner | parnerien | parnerion |
barner \ˈbarnɛr\ masculin
- Juge.
Ar barner a ziskennas ar cʼhra gant e zaou archer : unan eus ar re-man a yeas en pep ti.
— (Fañch al Lae, Bilzig, Ad. Le Goaziou, leorier, Kemper, 1925, page 32)- Le juge descendit la côte avec ses deux gendarmes : l’un d’eux alla dans chaque maison.
Variantes
- barnour
Dérivés
- barner a beoc'h
- barner-enklask
- barner-Iliz
- barner-levrioù
Forme de verbe
| Mutation | Forme |
|---|---|
| Non muté | barner |
| Adoucissante | varner |
| Durcissante | parner |
barner \ˈbarnɛr\
- Impersonnel du présent de l’indicatif du verbe barn/barnañ/barniñ.
Références
- ↑ Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499