barbariá
Étymologie
- Du latin barbaria.
Nom commun
| Singulier | Pluriel |
|---|---|
| barbariá \baɾbaˈɾjɔ\ |
barbariás \baɾbaˈɾjɔs\ |
barbariá \baɾbaˈɾjɔ\ féminin (graphie normalisée)
- Barbarie.
Sidòni escriviá son latin, cercava de lo far lusir alara que lo rovilh de la barbariá rosegava lo metal pur de la lenga.
— (Jean Boudou, Lo libre dels grands jorns)- Sidonie écrivait son latin, cherchait à le faire briller alors que la rouille de la barbarie rongeait le métal pur de la langue.
Vocabulaire apparenté par le sens
- barbar (« barbare »)
- barbaresc (« barbaresque »)
Prononciation
- languedocien : [baɾbaˈɾjɔ]
- provençal : [baʁbaˈɾje]
- niçois : [baʁbaˈʁia]
Références
- Congrès permanent de la lenga occitana, 20 dictionnaires occitans en ligne, XIX - XX s → consulter cet ouvrage
- (oc) Joan de Cantalausa, Diccionari General Occitan a partir dels parlars lengadocians, 2002, ISBN 2-912293-04-9, C.A.O.C. → consulter cet ouvrage
- Christian Laux, Dictionnaire occitan-français (Laux), Institut d’Estudis Occitans, 2001 → consulter en ligne
- Josiane Ubaud, Diccionari ortografic, gramatical e morfologic de l’occitan segon los parlars lengadocians, Trabucaire, 2011, ISBN 978-2-84974-125-2
- Bras, M. & Vergez-Couret, M., Universitat de Tolosa Joan Jaurés, Basa Textuala per la lenga d'Òc, XIX - XXI s → consulter cet ouvrage