bǫrkr

Étymologie

Du proto-germanique *barkuz. À rapprocher du vieux saxon barku.

Nom commun

Singulier Pluriel
Indéfini Défini Indéfini Défini
Nominatif bǫrkr bǫrkrinn berkir berkirnir
Accusatif bǫrk bǫrkin bjǫrku bjǫrkuna
Datif berki berkinum bjǫrkum bjǫrkunum
Génitif bjarkar bjarkarins bjarka bjarkanna

bǫrkr *\Prononciation ?\ masculin

  1. (Botanique) Écorce (d’un arbre).
    • Hrǫrnar þǫll, sú er stendr þorpi á, hlýr-at henni bǫrkr né barr; svá er maðr, sá er manngi ann. Hvat skal hann lengi lifa?
      La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)

Dérivés dans d’autres langues

  • Danois : bark
  • Anglais : bark
  • Féroïen : børkur, bark
  • Italien : buccia
  • Islandais : börkur
  • Norvégien (bokmål) : bark
  • Norvégien (nynorsk) : bork
  • Suédois : bark

Références

  • Ásgeir Blöndal Magnússon, Íslensk orðsifjabók, 1re édition, 2e impression, Orðabók Háskólans, Reykjavík, 1989.