bǫrkr
Étymologie
- Du proto-germanique *barkuz. À rapprocher du vieux saxon barku.
Nom commun
| Singulier | Pluriel | |||
|---|---|---|---|---|
| Indéfini | Défini | Indéfini | Défini | |
| Nominatif | bǫrkr | bǫrkrinn | berkir | berkirnir |
| Accusatif | bǫrk | bǫrkin | bjǫrku | bjǫrkuna |
| Datif | berki | berkinum | bjǫrkum | bjǫrkunum |
| Génitif | bjarkar | bjarkarins | bjarka | bjarkanna |
bǫrkr *\Prononciation ?\ masculin
- (Botanique) Écorce (d’un arbre).
Hrǫrnar þǫll, sú er stendr þorpi á, hlýr-at henni bǫrkr né barr; svá er maðr, sá er manngi ann. Hvat skal hann lengi lifa?
- La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)
Dérivés dans d’autres langues
Références
- Ásgeir Blöndal Magnússon, Íslensk orðsifjabók, 1re édition, 2e impression, Orðabók Háskólans, Reykjavík, 1989.