aveir

Ancien français

Étymologie

Du latin habēre, « tenir, occuper », puis « habiter », puis « posséder ».

Verbe

aveir *\a.vei̯r\ transitif direct 3e groupe (voir la conjugaison)

  1. (Anglonormand ou pré-XIIe siècle) Variante de avoir.

Variantes

Nom commun

aveir *\a.vei̯r\ masculin

  1. (Anglonormand ou pré-XIIe siècle) Variante de avoir.

Étymologie

Du latin habēre, « tenir, occuper », puis « habiter », puis « posséder ».

Verbe

aveir

  1. Avoir.
    • Mut fu trespassez en eage. Pur ceo k'il ot bon heritage, femme prist pur enfanz aveir.  (Le Lai d’Yonec, Marie de France)
      Il avançait en âge. Pour avoir un bon héritage, il a pris une femme afin d’avoir des enfants.

Étymologie

Du latin habere.

Verbe

aveir \Prononciation ?\ 3e groupe (voir la conjugaison) (graphie ELG)

  1. Avoir.

Références