asne

Français

Nom commun

SingulierPluriel
asne asnes
\an\
ou \ɑn\

asne \an\ ou \ɑn\ masculin

  1. (Archaïsme) Variante orthographique de âne.

Anagrammes

→ Modifier la liste d’anagrammes

Références

  • « asne », dans Dictionnaire de l’Académie française, première édition, 1694 → consulter cet ouvrage. Le s était déjà muet en 1694, selon le DAF.

Prononciation

  • La prononciation \an\ rime avec les mots qui finissent en \an\.
  • La prononciation \ɑn\ rime avec les mots qui finissent en \ɑn\.

Ancien français

Étymologie

Du latin asinus.

Nom commun

Cas Singulier Pluriel
Cas sujet asnes asne
Cas régime asne asnes

asne *\as.nə\ masculin

  1. (Mammalogie) Âne.
    • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)

Références

Étymologie

Du latin asinus.

Nom commun

asne *\Prononciation ?\ masculin

  1. (Mammalogie) Âne.

Variantes

Références

Étymologie

De l’ancien occitan asne, du latin asinus.

Nom commun

Singulier Pluriel
asne
\ˈas.ne\
asnes
\ˈas.nes\

asne \ˈas.ne\ masculin (graphie normalisée) (pour une femelle, on dit : asnessa)

  1. (Mammalogie) (Limousin) Âne.

Variantes dialectales

  • ase (Gascon) (Languedocien)

Références

  • Congrès permanent de la lenga occitana, 20 dictionnaires occitans en ligne, XIX - XX s → consulter cet ouvrage
  • Yves Lavalade, Dictionnaire d’usage occitan/français - Limousin-Marche-Périgord, Institut d’Estudis Occitans dau Lemosin, 2010
  • Novelum, IEO Perigòrd, Lo Congrès Limousin Lexique Français - Occitan - Lemosin Lexic Occitan - Francés, 2023, ISBN 978-2-917451-45-8