afaná
Espagnol
Forme de verbe
| Voir la conjugaison du verbe afanar | ||
|---|---|---|
| Impératif | Présent | |
| (vos) afaná | ||
afaná \a.faˈna\
- Deuxième personne du singulier (vos) de l’impératif de afanar.
Prononciation
- Madrid : \a.faˈna\
- Mexico, Bogota : \a.f(a)ˈna\
- Santiago du Chili, Caracas : \a.faˈna\
Étymologie
- Racine inventée arbitrairement[1].
Verbe
| Personne | Présent | Passé | Futur |
|---|---|---|---|
| 1re du sing. | afaná | afanayá | afanatá |
| 2e du sing. | afanal | afanayal | afanatal |
| 3e du sing. | afanar | afanayar | afanatar |
| 1re du plur. | afanat | afanayat | afanatat |
| 2e du plur. | afanac | afanayac | afanatac |
| 3e du plur. | afanad | afanayad | afanatad |
| 4e du plur. | afanav | afanayav | afanatav |
| voir Conjugaison en kotava | |||
Prononciation
- France : écouter « afaná [afaˈna] »
Références
- « afaná », dans Kotapedia
- ↑ Selon l’argumentaire développé par l’initiateur du kotava, cette langue ne tire pas des autres langues son vocabulaire.