Conjugaison:italien/intrigare
intrigare, verbe irrégulier du premier groupe, conjugué avec l’auxiliaire avere.
Modes impersonnels
| Mode | Présent | Passé | |||
|---|---|---|---|---|---|
| Infinitif | intrigare | \in.tri.ˈɡa.re\ | avere | intrigato | \a.ˈve.re in.tri.ˈɡa.to\ |
| Gérondif | intrigando | \in.tri.ˈɡan.do\ | avendo | intrigato | \a.ˈven.do in.tri.ˈɡa.to\ |
| Participe | intrigante | \in.tri.ˈɡan.te\ | intrigato | \in.tri.ˈɡa.to\ | |
Indicatif
Conditionnel
|
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Subjonctif
|
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Impératif
|
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||