Conjugaison:italien/francare
francare, verbe irrégulier du premier groupe, conjugué avec l’auxiliaire avere .
Modes impersonnels
| Mode | Présent | Passé | |||
|---|---|---|---|---|---|
| Infinitif | francare | \fran.ˈka.re\ | avere | francato | \a.ˈve.re fran.ˈka.to\ | 
| Gérondif | francando | \fran.ˈkan.do\ | avendo | francato | \a.ˈven.do fran.ˈka.to\ | 
| Participe | francante | \fran.ˈkan.te\ | francato | \fran.ˈka.to\ | |
Indicatif
Conditionnel
  | 
  | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Subjonctif
  | 
  | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
  | 
  | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Impératif
  | 
  | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||